Przywództwo to mobilizowanie innych do wspólnego wysiłku. To nie – jak błędnie zakładano w latach 90-tych – wrodzona charyzma, a raczej zestaw określonych kompetencji społecznych i konkretnych zachowań menedżera-przywódcy.

Mit „znającego się na wszystkim” i „wszechwiedzącego” prezesa nie znajduje już we współczesnym świecie zastosowania. Obecnie, w coraz większym stopniu organizacje zawdzięczają swoje sukcesy zespołom, a coraz rzadziej – pojedynczym osobom.

Współczesne przywództwo to umiejętność nakreślenia wizji, inspirowania i organizowania ludzi, którzy tę wizję chcą i potrafią realizować, a przede wszystkim inicjowanie korzystnej zmiany. Współczesne przywództwo to przede wszystkim interakcje z innymi ludźmi w organizacji budowane w oparciu o samoświadomość i spójność lidera.

do góry

Złożoność współczesnego świata biznesu i mnogość informacji, jakie docierają do nas każdego dnia sprawiają, że coraz trudniej jest w pojedynkę wyczuć, zrozumieć i wdrożyć wszystkie zmiany. W coraz większym stopniu sukces organizacji zależy od spójności zespołów. Coraz częściej mówi się o kolektywnym przywództwie będącym warunkiem nie tylko sukcesu, ale przetrwania organizacji. Rola zespołów w organizacjach rośnie z roku na rok.

Jednocześnie, w obecnych warunkach dyskusja o zaangażowaniu pracowników przestała być przywilejem tych firm, które mają na to czas a jest koniecznością dla tych firm, które chcą odnieść sukces. Rozmowa o zaangażowaniu, to przede wszystkim rozmowa o skuteczności i efektywności biznesowej, czyli o tym, jak w miękki sposób doprowadzić do twardych wyników.

do góry

Liderzy w organizacjach często wskazują na to, że skuteczność ich działań rośnie, gdy swoje decyzje mogą skonfrontować z opiniami innych. Chcą podejmować najlepsze możliwe decyzje, jednak nie zawsze mogą przedyskutować swoje pomysły z zespołem lub osobami z firmy. Są tematy, z którymi „lider jest sam…”.

Może się tak zdarzyć na przykład gdy menedżer:

• potrzebuje wsparcia i dyskusji, jakich z różnych względów nie może uzyskać w swoim zespołach

• chce poufnie opracować i przedyskutować różne warianty swoich działań;

• funkcjonuje w warunkach wysokich wymagań i ograniczonych zasobów.

Szczególnym obszarem „samotności” liderów bywa ich własny rozwój – postawa i zachowania przywódcze. Skupieni na realizacji zadań biznesowych oraz rozwoju podwładnych, nie dostrzegają często potrzeby własnego rozwoju lub nie znajdują na niego czasu. Tymczasem im wyższy poziom organizacyjny menedżera, tym większą rolę odgrywa jego przywództwo i relacje z innymi w organizacji. Menedżer potrzebuje „innej pary oczu”, ponieważ sam, nawykły do swojego otoczenia i własnych wzorców działania, może nie dostrzegać ważnych informacji dotyczących własnych postaw.

do góry